سقوط به بهانه صعود

فرقه نیوز-بخش عرفان های نوظهور، بدون تردید روح انسان کمال جوست و زندگی مادی نیاز روحی او را تأمین نمی کند و افقی فراتر از جهان مادی را می طلبد. این انسان تشنه، گاهی سراب را آب می پندار. در این میان افرادی فرصت طلب، چاه را به جای راه، به انسان تشنه معنویت ارائه می دهند. یکی از آن افراد پائولو کوئلیو است. او برای جان تشنه معنویت و سیر به سوی خداوند، دنیایی را می گشاید که در تخیل و توهم آنها تحقق دارد. او برای یک سیر واقعی و حرکت ایجاد کردن در انسان ها، آنها را در همان جایی که هستند با پردازش جهانی با شکوه و پر رمز راز به هیجان می آورد. جهان نامرئی و نیروهای جادویی شور اشتیاق به زندگی را برانگیخته، انگیزه ای برای زیستن به او می دهند.

او سفرهای تخیلی رمان هایش را نه به عنوان راهنمای سیر معنوی، بلکه جایگزین این سیر می کند. پائولو حقایقی نظیر خدا، جهان نامرئی، عشق، یگانگی با جهان، ندای درون، درک نشانه ها، روح و مفاهیم دیگر برای بسیاری از مردم دنیا جذاب و با معنی است، و می توان مفاهیم متعددی را در فرهنگ های مختلف برای آنها پیدا کرد. اما استفاده نمادین از آنها خیلی ها را به اشتباه می اندازد و احساس معنوی شدن به آنها می دهد.

هرکس می تواند با ذهنیات خود در آثار کوئلیو سیر کند و به جای یک سیر واقعی معنوی، سفری موهوم در حق نمادهای معنوی کند. پائولو مخاطبین خود را به جای صعود به سمت سقوط می برد و البته نمیتواند جز این انجام دهد چرا که کسی که رسم پرواز نمی داند و بال پرواز ندارد، چگونه می تواند به دیگران پرواز کردن بیاموزد. کسی که راه بلد نیست نمی تواند بلد راه شود. اما پائولو چنین ادعایی دارد. او راه بلد نیست اما ادعا می کند که می تواند بلد راه باشد و معنویت مورد نیاز بشر برای صعود را به آنها آموزش دهد.

او می گوید من معلم معنویتم و معنوی می نویسم، معنویت او این است که در برابر دیگران بایستید و کاری را که دوست دارید انجام دهید. از خطا کردن، سرزنش شدن، گناه و آبروریزی نهراسید. او مقصد را همین جهان می داند و مخاطبینش را دعوت به ماندن می کند. او زندگی را همان لحظه ای می داند که در آن هستید. این البته درست است که باید در لحظه زندگی کرد، اما لحظات را باید به گونه استفاده کرد که ابدیت ساخته شود و آینده آباد گردد.

انسان باید به سوی خداوند حرکت کند و آنچه در این جهان در اختیار اوست را باید در راستای صعودش به خدمت بگیرد. او مجالی برای ماندن ندارد، در واقع او برای ماندن نیامده است، آمده است با خود را برای رفتن آماده کند. اگر بماند در جهت سقوط خواهد بود و سقوط خواهد کرد. پائولو کوئلیو بر خلاف طبیعت انسان،با ادبیاتی زیبا و فریبنده او را به سقوط فرا می خواند.