رقص عبادی صوفیه در ماه مبارک رمضان

به گزارش فرقه نیوز؛ یکی از انحرافات فکری و تعارضات عقیدتی صوفیان عارف نما با اسلام ناب محمدی، پیروی بدون قید و شرط از قطب فرقه است. این موضوع باعث شده است مریدان فرقه قول و دستور العمل مراد خویش را در ردیف کلام معصوم بدانند و فلاح و رستگاری را در گروی عمل بدان می‌انگارند.

این طرز فکر انحرافی باعث می‌شود اگر قطب فرقه از سماع به عنوان یک عبادت و سنت یاد کند مریدان با جان و دل مشغول این عبادت انحرافی شوند، بدعتی که در گذر تاریخ همواره اعتراض متشرعان را به دنبال داشته و کار را به جای رسانده که فرقه‌های متعددی از صوفیه آن را کنار گذاشته تا ناقوس رسوایی آن‌ها با رقص عبادی به صدا در نیاید.

اما گروه اندکی از صوفیه که سماع را پذیرفته‌اند، در توجیه آن می‌گویند: «سماع رقص نیست؛ بلکه حالتی است که انسان از هستی خویش می‌گذرد و سر و پا گم کرده و بی‌هوش و محو می‌شود. سالک وقتی در سماع دست به هوا می‌افشاند، به زبان رمز هرچه را برای او تعلقات خودی محسوب می‌شود به دور انداخته و از خود جدا می‌سازد و چون پای بر زمین می‌کوبد خودی خود را زیر لگد خرد می‌کند و هرچه جسم در طی این حرکات بیش‌تر خسته می‌شود، روح بیش‌تر خود را آماده عروج می‌یابد.» [1]

همین موضوع باعث شده است امروزه شاهد رقص عبادی صوفیه در ماه مبارک رمضان باشیم. رقصی که چندی قبل توسط دراویش لبنان اجرا شد و بار دیگر صدای اعتراض علما و بزرگان لبنان شنیده شد.

بدون شک چنین نگاهی به سماع با منطق دینی سازگار نیست؛ اگر سماع چنین کارکردی دارد، چرا خدا از آن در قرآن یاد نکرد و به پیامبرش تعلیم نداد و فقط بزرگان صوفیه موفق به کشف آن شدند!؟

منبع:
[1]. پله پله تا ملاقات خدا، ص 181