کليه حقوق اين سايت متعلق به وبسايت خبري-تحليلي فرقه نیوز مي باشد و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع است.
طراحی و تولید : "ایران سامانه"
طراحی و تولید : "ایران سامانه"
به گزارش فرقه نیوز؛ آیات نورانی قرآن کریم از سوی خداوند متعال (و از
طریق جبرئیل به‌عنوان منبع وحی الهی) به پیامبر اسلام(ص) و برای هدایت،
رستگاری، تفکر و ایجاد تقوا در انسان‌ها ارسال شده است که هر آیه مبارک از
این کتاب آسمانی بیان‌گر قدرت، سیطره و عظمت پرودگار در جهان است. سوره مبارکه «مائده»، پنجمین سوره قرآن کریم و دارای 120 آیه و جزو سوره‌های مدنی است که در مدینه بر پیامبر(ص) نازل شده، همچنین از جمله نام‌های آن می‌توان به عقود، منقذه نیز اشاره کرد.
"مائده" نام پنجمین سوره قرآن کریم و نیز در لغت‌نامه‌ها "مائده" به معنى سفره آراسته از غذا است که از آیه 112 این سوره گرفته شده، همچنین قسمتى از این سوره به تقاضاى حواریّون و یاران حضرت عیسى(ع) اشاره دارد که از این حضرت خواستند سفره‌اى آراسته (خوان رنگین) براى آنان از طرف خداوند بخشنده نازل شود.
برخی از موضوعات مطرح شده در این سوره شامل بیان معارف اسلامى، موضوع رهبرى بعد از رسول خدا(ص)، نفى اعتقاد مسیحیت به تثلیث، شهادت به عدل، داستان هابیل و قابیل فرزندان آدم(ع)، تحریم قتل نفس، معرفى غذاهاى حلال و حرام، بیان قسمتى از احکام مربوط به وضو و تیمّم، موضوع وفاى به عهد، عدالت اجتماعى و قدرت خداوند بر انجام هر کاری است.
موضوعاتی همچون هشدار به جهانیان در مورد ایمان به خدا پس از فرستادن رسول و پیامبر خویش، دادن وعده بهشت به راستگویان، خشنودی خدا از راستگویان، فرمانروایى خدا بر آسمان‌ها و زمین و آن‌چه در آن‌ها است، توانایی خداوند متعال بر هر کارى و آمرزش الهی در آیات این سوره مبارکه وجود دارد.
((بسم الله الرحمن الرحیم، قالَ عیسَی ابْنُ مَرْیَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنا أَنْزِلْ عَلَیْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ تَکُونُ لَنا عیداً لِأَوَّلِنا وَ آخِرِنا وَ آیَةً مِنْکَ وَ ارْزُقْنا وَ أَنْتَ خَیْرُ الرَّازِقینَ (114)
عیسى پسر مریم گفت: خداوندا، پروردگارا، از آسمان مائده‌اى بر ما فرو فرست تا براى ما عیدى باشد هم براى نخستین گروه امّت ما و هم براى آخرین گروه امّتمان و نیز نشانه‌اى از جانب تو باشد، و بدین وسیله به ما روزى ده که تو بهترین روزى دهندگانى. (114)
قالَ اللَّهُ إِنِّی مُنَزِّلُها عَلَیْکُمْ فَمَنْ یَکْفُرْ بَعْدُ مِنْکُمْ فَإِنِّی أُعَذِّبُهُ عَذاباً لا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعالَمینَ (115)
خدا گفت: من آن‌را بر شما فرو خواهم فرستاد، اما هر کس از شما پس از آن کفر ورزد، او را به‌گونه‌‌اى از عذاب کیفر می‌کنم که هیچ‌یک از جهانیان را آن‌گونه کیفر نکرده‌ام. (115)
وَ إِذْ قالَ اللَّهُ یا عیسَی ابْنَ مَرْیَمَ أَ أَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونی وَ أُمِّیَ إِلهَیْنِ مِنْ دُونِ اللَّهِ قالَ سُبْحانَکَ ما یَکُونُ لی أَنْ أَقُولَ ما لَیْسَ لی بِحَقٍّ إِنْ کُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ ما فی نَفْسی وَ لا أَعْلَمُ ما فی نَفْسِکَ إِنَّکَ أَنْتَ عَلاَّمُ الْغُیُوبِ (116)
و یاد کن هنگامى را که خدا به عیسى می‌گوید: اى عیسى پسر مریم، آیا تو به مردم گفتى که غیر از خدا من و مادرم را معبود خویش گیرید؟ عیسى مى‌گوید: تو پیراسته‌اى از این‌که شریکى داشته باشى! مرا نرسد که چیزى بگویم که سزاوار من نیست. اگر آن‌را گفته بودم قطعاً تو آن‌را مى دانستى. تو آن‌چه را که در ذات من است مى‌دانى و من آن‌چه را که در ذات توست نمى‌دانم، چرا که فقط تو به همه نهان‌ها دانایى. (116)
ما قُلْتُ لَهُمْ إِلاَّ ما أَمَرْتَنی بِهِ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّی وَ رَبَّکُمْ وَ کُنْتُ عَلَیْهِمْ شَهیداً ما دُمْتُ فیهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّیْتَنی کُنْتَ أَنْتَ الرَّقیبَ عَلَیْهِمْ وَ أَنْتَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ شَهیدٌ (117)
به آنان چیزى جز آن‌چه مرا بدان فرمان دادى نگفتم، به آنان گفتم: خدا را که پروردگار من و پروردگار شماست بپرستید، و تا هنگامى که در میانشان بودم بر اعمالشان گواه بودم، و چون مرا برگرفتى، تو خود بر کارهایشان نگهبان بودى، و تو بر هر چیز گواهى. (117)
إِنْ تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبادُکَ وَ إِنْ تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّکَ أَنْتَ الْعَزیزُ الْحَکیمُ (118)
اگر عذابشان کنى آنان بندگان تواَند و اختیار کارشان با توست، و اگر آنان را بیامرزى کسى حق ندارد بر تو ایراد گیرد، زیرا شکست در تو راه ندارد و کارهاى تو همه از روى حکمت است. (118)
قالَ اللَّهُ هذا یَوْمُ یَنْفَعُ الصَّادِقینَ صِدْقُهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها أَبَداً رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ (119)
آن‌روز خدا به عیسى مى‌گوید: تو از راستگویانى و امروز روزى است که راستگویان را راستیشان سود مى‌دهد، براى آنان بوستان‌هایى است پر درخت که از زیر آن‌ها جوى‌ها روان است و براى همیشه در آن ماندگارند. خدا از آنان خشنود است و آنان نیز از خدا خشنودند. این است سعادت بزرگ. (119)
لِلَّهِ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما فیهِنَّ وَ هُوَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدیرٌ (120)
فرمانروایى آسمان‌ها و زمین و آن‌چه در آن‌هاست از آنِ خداست، و او بر هر کارى تواناست (120)))./فارس