بهائیگری و تروریسم

در 22 ذیقعده1264ق. برابر با 20 سپتامبر1848م. سلطنت ایران به ناصرالدین شاه رسید. در سه سال اول سلطنت ناصر الدین شاه حکومت ایران در دستان با کفایت و مقتدر میرزا تقی خان امیر کبیر قرار داشت که کورد پسند کانون های استعمارگر فربی نبود در این دوران شورش های بزرگی در ایران بوجود آمد که مهمترین آن شورش محمد حسین خان سالار در خراسان و شورش آقا خان محلاتی در کرمان شورش پیروان باب در شرق ایران بود.

درباره نقش استعمار انگلیس در شورش های سالار و آقاخان محلاتی فراوانی مطرح شده ولی در زمینه نقش کانون های دسیسه گر خارجی در شورش های بابیه تاکنون تحقیق جدی انجام نگرفته است. شورش بابی ها در نخستین سال سلطنت ناصرالدین شاه و در سه منطقه مازندرانو زنجان و یزد صورت گرفت و رهبری آن با کسانی بود که مدعی پیروی باب بودند از جمله: آخوند ملا محسن بشرویه ای و ملا محمد علی بار فروش در مازندران و ملا محمد علی زنجانی در زنجلن و سید یحیی دارابی در یزد.

امیرکبیر با قاطعیت به سرکوب این شورش ها دست زد و سران بابی شورش زنجان امیدوار بودند که قشون روسیه به یاری بابیان بشتابند زمانی که از این امر نومید شدند خواستار وساطت روسیه و انگلستان برای نجات جان خود شدند که طبعا امیر کبیر نمی پذیرفت.

در میان بابیان ملا حسین بشرویه ای به باب الباب ملا محمد علی بار فروش به قدوس و ملا محمد علی زنجانی به حجت ملقب می باشند. به دنبال این شورش ها بود که به دستور امیرکبیر باب نیز اعدام شد. قساوت و سبعیت آنها را در ماجرای قتل شهید ثالث(حاج محمد تقی برغانی) در تاریخ17 ذیقعده1263 عمو و پدر همسر قره العین نیز به روشنی می توان مشاهده کرد.

فریدون آدمیت بساط میرزا حسینعلی بهاء را از روز نخست مبتنی بر دستگاه میر غضبی و آدمکشی می داند. در واقع از نخستین روزهای فعالیت فرقه بهائی مجموعه ای از قتل ها آغاز شد.

که اسرار برخی از آن ها تاکنون روشن نشده و در برخی موارد نقش بهائیان در آن کاملا به اثبات رسیده است.

این قتل ها را به پنج گروه می توان تقسیم کرد:

1-قتل های سیاسی

2-قتل برخی شخصیت های مسلمان که تداوم حیات ایشان برای بهائیت مضر بود.

3-قتل بابیان مخالف دستگاه میرزا حسینعلی نوری(به طور عمده ازلی ها)

4-قتل بهائیانی که از برخی اسرار مطلع بودند یا به دلائلی تداوم حیات ایشان مصلحت نبود.

5-قتل بنا به اعتراض شخصی سران فرقه بهائی

پی نوشت: